Маларыцкі раённы аддзел унутраных спраў бярэ адлік з кастрычніка 1939 г. Тады з ліку мясцовага на­сельніцтва было створана раённае аддзяленне міліцыі. У яго функцыі ўваходзіла барацьба з крымінальнай зла­чыннасцю, крадзяжамі, нацыяналістычным падполлем.

Дакладная дата стварэння Маларыцкай раённай пракуратуры не ўстаноўлена. Аб даваенным і ваенным перыядзе гісторыі пракуратуры раёна якіх-небудзь дадзеных у архіве Маларыцкага раёна не маецца.

У час Вялікай Айчыннай вайны двое супрацоўнікаў абласной пракуратуры Іосіф Панкоў і Надзея Георгіеўна Калаціліна хаваліся ў Маларыце і з'яўляліся членамі Маларыцкай антыфашысцкай арганізацыі. Ад рук фашыстаў загінуў пракурор вобласці Іосіф Панкоў.

Савет Народных Камісараў БССР 10 снежня 1939 г. прыняў пастанову № 1145 «Аб арганізацыі пажарнай аховы ў заходніх абласцях Беларускай ССР», у адпаведнасці з якой былі створаны інспекцыі пажарнай аховы УНКУС па Баранавіцкай, Беластоцкай, Брэсцкай, Вілейскай і Пінскай абласцях, а ўся пажарная ахова арганізавана па існуючым у БССР прынцыпе і пажарная ахова НКУС БССР пераўтварылася ў аддзелы пажарнай аховы.

Маларыцкая пажарная служба размясцілася ў невялікім будынку па вул. Чырвонаармейскай. Аб даваенным перыядзе дзейнасці пажарных звестак вельмі мала, відавочна, што развіццю пажарнай службы перашкодзіла Вялікая Айчынная вайна. Старажылы распавядаюць, як 22 чэрвеня 1941 г. пылала Маларыта, абстраляная нямецкімі захопнікамі. Гарэў увесь цэнтр, мала якія будынкі ўцалелі.

У г. Маларыце Брэсцкай вобласці аптэка была ўжо ў канцы ХІХ ст. У 1897 г. у Маларыце пражывала 1275 чалавек, было 203 двары, сельскае народнае вучылішча, дзве лесапільні, шпалапрапітачны і цагляны заводы, млын і аптэка.

У час Першай сусветнай вайны на асаблівым рахунку знаходзіліся лекавыя і медыцынскія прэпараты, між тым, некаторыя аптэкары прадавалі іх насельніцтву. Урачэбны інспектар Гродзенскага губернскага ўпраўлення 14 лютага 1915 г. даслаў Брэсцкаму павятоваму спраўніку дэпешу: «Урачэбнае аддзяленне просіць вас высветліць, хто ў гэты момант кіруе сельскай аптэкай у вёсцы Маларыта і, калі кіраўніка няма, неабходна абавязаць уладальніка аптэкі спыніць водпуск лекавых сродкаў без рэцэптаў лекараў і практыкуючых асоб».

Неўзабаве пасля вызвалення ад нямецка-фашысцкай акупацыі ў г. Маларыта Брэсцкай вобласці ў жніўні 1944 г. на базе лесапільнага завода была створана Маларыцкая машынна-трактарная станцыя (МТС). Першым дырэктарам быў прызначаны Георгій Волкаў, былы партызан атрада імя Жукава, старшым механікам – Іван Іванавіч Клокаў.

Гісторыя Маларыцкай дзіцячай музычнай школы бярэ свой пачатак у 1964 г., калі яна функцыянавала як філіял Кобрынскай дзіцячай музычнай школы і адразу ж прыцягнула 20 навучэнцаў.

Афіцыйна школа ў г. Маларыце была адкрыта рашэннем Брэсцкага аблвыканкама з 1 верасня 1965 г. На той час ужо было 67 навучэнцаў. Першым дырэктарам быў Л. П. Вінаградаў. Для размяшчэння ўстановы быў выдзелены былы будынак Дома піянераў і школьнікаў. Былі створаны класы баяна, акардэона і фартэпіяна.

У в. Ляхаўцы Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці праваслаўная царква існавала з другой паловы ХVI ст.. Пісьмовыя згадкі пра Ляхавецкую царкву адносяцца да 1575, 1668, 1704, 1713, 1721, 1786, 1796 гг. Цяперашняя царква Раства Багародзіцы пабудавана ў 1713 г., тады ў яе ўласнасці налічвалася 158 дзесяцін зямлі.

Царква Вялікапакутніцы Параскевы Пятніцы ў в. Арэхава Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці належала да Маларыцкай школы драўлянага дойлідства. Драўляныя цэрквы гэтай школы ўяўляюць сабой збудаванні з вельмі вытанчанымі формамі шатроў і пластычнымі арыгінальнымі абрысамі купалоў. Аб Арэхаўскай царкве згадваецца ў дакументах 1668, 1679, 1724, 1742 гг.

Царква ў в. Олтуш Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці вядома з 1668 г. Старажытныя дакументы, якія тычацца Олтушскай царквы, адносяцца да 1668, 1679, 1685, 1724, 1742, 1786, 1792 гг. У 1668 г. царква мела адну валаку зямлі. У 1685 г. яе фундуш быў павялічаны.

Мікалай Іванавіч Пацеюк нарадзіўся 24 снежня 1938 г. у в. Ляхаўцы Палескага ваяводства (цяпер Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці) у сялянскай сям’і. Бацька загінуў на Вялікай Айчыннай вайне. Колю гадавала адна маці, якая ўжо пахавала двух сыноў і дзвюх дачушак, таму апошняму аддавала ўсё мацярынскае цяпло. Як мог ёй па гаспадарцы дапамагаў старэнькі дзед.