Мітрафан Канстанцінавіч Зноска-Бароўскі нарадзіўся 17 жніўня 1909 г. у г. Брэст-Літоўску Гродзенскай губерні (цяпер Брэст) у вялікай сям’і праваслаўнага святара. Дзіцячыя гады прайшлі ў г. Ялец Арлоўскай губерні, куды сям’я выехала ў 1914 г. Маці памерла, калі Мітрафану было дзевяць гадоў, клопаты аб ім узяла на сябе старэйшая сястра. У 1922 г. сям’я пераехала ў Брэст-над-Бугам Палескага ваяводства (Польшча).

Летапісная гісторыя Драгічыншчыны пачынаецца з глыбокай даўніны, з запісу 1005 г., дзе апавядаецца пра хрышчэнне Здзітаўскай зямлі. Але старажытны Здзітаў, які стаяў тады на паўднёвым баку Ясельды, недалёка ад сучасных Старамлын, перастаў існаваць яшчэ з сярэдзіны ХVІІ ст. Таму права «первапісу», як у ранейшыя часы называлі першае пісьмовае ўпамінанне, перайшло да Бездзежа. Першая згадка пра Бездзеж — 24 мая 1409 г. у «Даравальнай грамаце Вялікага князя Літоўскага Вітаўта касцёлу Дзевы Марыі ў Новых Троках на воласць Бездзеж». Такім чынам, Бездзеж па праве можна лічыць старажытнейшым населеным пунктам Драгічыншчыны.

Аляксандр Аляксеевіч Румак нарадзіўся ў 1964 г. у вёсцы Моталь Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці. У 1981 г. скончыў Мотальскую сярэднюю школу, паступіў у Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт імя У. І. Леніна на гістарычны факультэт. Вучыўся паспяхова, скончыў універсітэт з адзнакай.

Гісторыя кулінарнага свята «Мотальскія прысмакі» пачыналася з тэматычнай экскурсіі «Народная абрадавая страва» ў Мотальскім музеі народнай творчасці Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці. У час яе правядзення наведвальнікі музея маглі многа даведацца аб палескіх святах, а таксама ўбачыць і пачаставацца той абрадавай кухняй, якая іх суправаджае: посныя, святочныя і штодзённыя стравы, куцця і вясельны каравай.

Калектывізацыя сельскай гаспадаркі ў Іванаўскім раёне Пінскай (з 1954 г. Брэсцкай) вобласці была актыўна праведзена ў 1949–1950 гг. У 1949 г. у вёсцы Опаль з’явіўся калгас «Радзіма». 26 жніўня 1950 г. да яго былі далучаны калгасы «Серп і молат» (Туляцічы) і «1 Мая» (Лядавічы). Старшынёй узбуйненага калгаса «1 Мая» стаў Аляксандр Яфімавіч Галавешкін, які да гэтага працаваў загадчыкам зямельнага аддзела Іванаўскага райвыканкама. Выгады ўзбуйнення былі відавочнымі. У гаспадарцы ў некалькі разоў узрасла ўраджайнасць сельскагаспадарчых культур і павялічыўся іх валавы збор. Павялічылася пагалоўе кароў, свіней, коней і павысілася іх прадуктыўнасць. Быў пабудаваны завод па вырабе цэглы і вапны, новыя калгасна-брыгадныя двары ў Опалі і Лядавічах, быў адкрыты радыёвузел.